Uczelnie mądrego wieku

Problem aktywnego życia emerytów był aktualny zawsze. Ale nowej treści nabył po wkroczeniu w ten temat Uniwersytetów Trzeciego Wieku.

W ciągu trzech lat razem z żoną Irenką wykładamy nasz SCS (System Codziennego Samouzdrowienia) na Kijowskim Uniwersytecie Trzeciego Wieku, a ostanio również w Polsce. Otóż mamy możliwość porównać niektóre cechy i wskażniki działalności tych specyficznych uczelni w obu krajach.

Stosownie naszego SCS, zauważamy dobre skutki jego wykorzystania przez osoby podeszłego wieku w obu krajach. Ale muszę zaznaczyć, że bardzo dobre wyniki otrzymują właśnie te osoby, którzy wykorzystują SCS starannie i całościowo. Lenistwo tu jest rzeczą niemożliwą i niedopuszczalną.

Niestety, przeważająca ilość ludzi nie chce brać na siebie odpowiedzialność za swoje zdrowie i nie daje sobie trudu pracy nad sobą, pracy dla samouzdrawiania.

Statystyka tu bezlitosna. Według naszych spostrzeżeń, tylko piąta część studentów UTW w Kijowie i prawie trzecia część słuchaczy UTW w Polsce potrafią pozytywnie wykorzystać nadaną im możliwość żyć zdrowo bez leków i lekarzy.

Z tym, że działalność UTW w Polsce odbywa się w nieporównalnie lepszych warunkach i na nieporównalnie lepszych zasadach organizacyjnych niżeli działalność UTW na Ukrainie.

Tak na przykład, Kijowski UTW, jak to nie przykro, faktycznie nie ma żadnego pomieszczenia dla zajęć. Od czasu do czasu daje się umówić „na kocią łapę” z Rejonowymi Centrum opieki społecznej w Kijowie i z niektórymi bibliotekami stolicy dla bezopłatnego wykorzystania ich sal.

Bezopłatnego, ponieważ Kijowski UTW piąty rok z rzędu istnieje na pieniądze sponsorów, którzy organizowali tę uczelnię jako pewne zaplecze frekwencyjne dla własnych kandydatur przed wyborami do władz państwowych i lokalnych. Tak że środków finansowych ledwie wystarcza na utrzymanie skromnego biura i minimalnej pensji dla kilku osób, organizujących potoczną działalność uczelni.

Odpowiednio, wszyscy wykładowcy na Kijowskim UTW pracują jako wolontariusze, co w wielu przypadkach uzasadnia niską jakość i wątpliwą pożyteczność zajęć.

Natomiast typowym polskim przykładem UTW mogą służyc uczelnie w miastach małej i średniej skali: Bielsko-Białej i Cieszynie. Wystarczy zobaczyć siedziby tych placówek – solidne, nawet impozantne.

Stowarzyszenie Cieszyński Uniwersytet III Wieku, funkcjonuje od grudnia 2004 roku i przebywa pod opieką Wydziału Etnologii i Nauk o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie.

Zajęcia odbywają się w formie wykładów plenarnych i w 14 Sekcjach zainteresowań: Kulturalno-Turystycznej, Geograficzno-Historycznej i Hobbystycznej, Komputerowej, Językowej (angelski), Językowej (niemiecki), Gimnastycznej, Jogi,  Pływania, Artystycznej – malarstwo, Artystycznej – ceramika, Fotograficznej, Filmowej, Tanecznej, Wycieczek i imprez plenerowych.

Dla praktycznej realizacji swoich intencji słuchacze UTW w Cieszynie mają do dyspozycji basen, sale himnastyczne, pracownie artystyczne, potrzebny sprzęt i odpowiednie zaopatrzenie warsztatowe.

Demokratyczna forma organizacji tej uczelni dopuszcza, że zapisy nowych słuchaczy mogą być dokonywane nie tylko w biurze Stowarzyszenia, ale również przed każdym wykładem plenarnym. Obowiązkiem członków Stowarzyszenia jest opłacenie składki rocznej, która w roku akademickim 2012/2013 wynosi 60 zł.

Do Uniwersytetu przyjmowane są osoby po 55 roku życia. Stanem na wrzesień 2012 roku liczba zapisanych członków Cieszyńskiego Uniwersytetu III Wieku wyniosła 785 osób.

Jak zaznaczono w jego Informatorze, – „Działalność UTW ma na celu włączenie ludzi starszych do systemu kształcenia ustawicznego, a co się z tym wiąże, zaktywizowanie psychiczne i fizyczne słuchaczy oraz nauczanie ich sztuki życia w trzecim wieku”.

Otóz to! Jak widzimy, działalność UTW w Polsce i nasz SCS mają wspólny cel: nauczanie  sztuki życia w trzecim wieku.

Ponieważ SCS naucza sztuki zdrowego życia!

Eugeniusz GOŁYBARD

Na wykładach z SCS nigdy nie brakuje słuchaczy	Każdy chce uczyc się w solidnych posiadłościach